Bawół afrykański

Ostatnie, dziesiąte miejsce pośród najgroźniejszych dla człowieka zwierząt zajmuje Bawół afrykański




Bawół afrykański, bawół kafryjski lub bawół przylądkowy (Syncerus caffer) - duży ssak roślinożerny należący do rodziny krętorogich (Bovidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Syncerus Hodgson, 1847.
Bawoły podgatunku leśnego są o połowę mniejsze. Afrykański bawół nie jest blisko spokrewniony z nieco większym azjatyckim bawołem wodnym. Jego pochodzenie wciąż pozostaje niejasne. Gatunek ten nie został nigdy udomowiony.

Zasięg występowania i siedlisko

Występują od otwartej sawanny do gęsto porośniętych lasów tropikalnych. Zasięg występowania obejmuje takie państwa jak Sudan, Zambia, Zimbabwe, Namibia, Botswana, Mozambik, Republika Południowej Afryki, Kenia i Tanzania.

Wygląd

Sierść bawołów ciemnieje z wiekiem. W końcu staje się ciemnobrązowa, prawie czarna. Osadzone na dużej głowie rogi są u podstawy bardzo masywne. Występują u obu płci, jednak wypustkę rogową posiadają tylko samice. Silne kończyny są zakończone dwoma palcami pokrytymi racicami. Ogon zakończony dużym chwostem sięga pęcin.

 Wielkość

Wysokość w kłębie:

140-170 cm

Długość ciała:

270-350 cm

Rozpiętość rogów:

około 1 m

Waga:

500-900 kg (typ stepowy, większy)

Długość życia:

do 20 lat

Tryb życia

Podczas pory suchej stada bawołów liczące nawet do 2000 osobników dzielą się na mniejsze grupy. Z powodu upałów często zażywają kąpieli błotnych, a potem ocierają się o korę drzew, żeby pozbyć się zaschniętej warstwy błota.

Zachowanie

Bawół afrykański jest potężnym ssakiem, który ma niewielu naturalnych wrogów poza człowiekiem. Dorosłe bawoły potrafią skutecznie bronić się przed stadem lwów. Lwy polują na bawoły regularnie, ale zwykle robią to stadnie zwalając z nóg samotne osobniki. Tylko duże samce lwów były znane z zabicia w pojedynkę dorosłego bawołu. Lampart i hiena cętkowana są groźne tylko dla nowo narodzonych cieląt.

Jest zaliczany do "Wielkiej piątki Afryki", powszechnie uważany jest za bardzo niebezpieczne zwierzę, ponieważ przebija rogami i zabija kilku ludzi co roku. W Afryce uważa się, że bawoły zabijają więcej ludzi niż jakiekolwiek inne zwierzę, pomimo że hipopotamy nilowe i krokodyle nilowe mają więcej ofiar na koncie. Bawoły cieszą się złą sławą wśród myśliwych polujących na grubego zwierza jako bardzo niebezpieczne zwierzęta. Obserwowano jak ranne zwierzęta zasadzały się i ścigały atakując myśliwych.

Zachowanie socjalne

Podstawowe stado bawołów afrykańskich składa się z dojrzałych samic i ich potomstwa. Starsze byki są odganiane ze stada i tworzą grupy kawalerów.

Pokarm

Żywią się różnymi gatunkami traw. Chętnie zjadają też bulwy. W lesie podgryzają liście, pąki i pędy. Potrzebują stałego dostępu do wody - dorosły osobnik potrzebuje dziennie 30 litrów wody, a w czasie suszy nawet 40. Żerują nocą i w chłodniejszych porach dnia.

Rozmnażanie

W suchych rejonach cielęta rodzą się tuż przed porą deszczową. W czasie godów samce starają się być jak najwyżej w hierarchii stada, toteż często dochodzi między nimi do starć. Zazwyczaj kończy się na pogróżkach, lecz gdy dojdzie do walki, może zakończyć się ona poważnymi urazami. Ciąża trwa od 330 do 340 dni. Na świat przychodzi jedno, bardzo rzadko dwa młode ważące 35-50 kg. Cielę wypija dziennie do 5 litrów mleka. Pod opieką krowy zostaje do 2 lat. Potem samce odchodzą, a samice zostają w tym samym stadzie co matka. Byki osiągają dojrzałość płciową w wieku 4,5, a krowy 3 lat.

Podgatunki

• Syncerus caffer caffer - bawół afrykański
• Syncerus caffer nanus - bawół krótkorogi
• Syncerus caffer brachyceros oraz  
• Syncerus caffer mathewsi, co do klasyfikacji którego nie ma zgodności wśród systematyków. 



Bawoły

Status

Pomimo że dawniej populacja afrykańskiego bawołu była oszacowana na dziesięć milionów, obecnie ta liczba wynosi około 900 tysięcy. Powody tego spadku to liczba polowań dla mięsa i sportu, konwersja ich siedliska na ziemię uprawną i pastwiska dla zwierząt domowych, osuszanie i wprowadzenie obcych gatunków szkodników i chorób (księgosusz).

                                                               Multimedia "Bawół"

Niedźwiedź

Ósme miejsce w rankingu dziesięciu najgroźniejszych dla człowieka zwierząt zajmuje Niedźwiedź



Niedźwiedziowate (Ursidae) – rodzina dużych, wszystkożernych (poza niedźwiedziem polarnym, który jest mięsożercą, i pandą wielką, która jest roślinożercą) ssaków drapieżnych (Carnivora) szeroko rozprzestrzenionych na półkuli północnej. W zapisie kopalnym znane są od miocenu. Wyewoluowały z psowatych.

Występowanie i biotop

Niedźwiedziowate występują najliczniej na półkuli północnej. W Polsce rodzina jest obecnie reprezentowana przez jeden z największych współcześnie żyjących gatunków – niedźwiedzia brunatnego, a w przeszłości na terenie Polski występowały żyjące w pliocenie Agriotherium intermedium, Ursus wenzensis i – żyjący w plejstocenie, największy z poznanych przedstawicieli rodziny – niedźwiedź jaskiniowy.
Zwierzęta z tej rodziny zajmują różnorodne siedliska. Niedźwiedź polarny spędza większość czasu w wodzie lub na krach lodowych, jest nawet zaliczany do ssaków morskich. Pozostałe niedźwiedzie prowadzą lądowy tryb życia – żyją w tundrze, lasach i górach strefy klimatu umiarkowanego, a niektóre na terenach pustynnych, ale muszą mieć dostęp do źródeł wody. Są szeroko rozprzestrzenione. Łatwo dostosowują się do zmiennych warunków siedliskowych i źródeł pokarmu. Jedynie panda wielka związana jest z jednym typem siedliska – lasem bambusowym.

Charakterystyka

Niedźwiedzie to duże zwierzęta o masywnym ciele, krótkiej szyi, szerokiej głowie z masywną czaszką i wydłużonym pyskiem, szczątkowym ogonie i krótkimi, silnymi kończynami. Najmniejszy w rodzinie jest ważący 30-65 kg niedźwiedź malajski, natomiast niedźwiedź polarny i jeden z podgatunków niedźwiedzia brunatnego – kodiak uważane są za największe z lądowych ssaków drapieżnych (Carnivora), największe samce osiągają do 800 kg masy ciała.

Wzór zębowy		I	C	P	M
40-42	=	3	1	3-4	2
		3	1	4	3

Uzębienie charakteryzujące się dużymi siekaczami, mocnymi kłami i szerokimi, płaskimi trzonowcami jest przystosowane do rozgryzania i rozcierania pożywienia zarówno roślinnego jak i mięsnego. Kończyny stopochodne, 5-palczaste (u pandy wielkiej występuje wyrostek kości nadgarstka funkcjonujący jak szósty palec), podeszwy gołe lub owłosione, pazury długie, mocne i niewysuwalne, wykorzystywane do kopania i w czasie walki.

Pazury

Niedźwiedź polarny w postawie dwunożnej

Ubarwienie zazwyczaj jednobarwne w odcieniach brązu, czerni lub bieli. Sierść długa i gęsta. Niedźwiedzie są wszystkożerne, ale najczęściej zjadają pokarm roślinny, zwłaszcza jagody. Nie gardzą mięsem. Wyjątkiem jest typowo mięsożerny niedźwiedź polarny.
Ze zmysłów najlepiej rozwinięty jest węch. Wargi niedźwiedzi stanowią bardzo czuły narząd dotyku. Wzrok i słuch są słabo rozwinięte. Niedźwiedzie poruszają się zwykle powoli, na czterech kończynach, ale w razie potrzeby potrafią unieść się do postawy dwunożnej, dobrze biegają, pływają, a niektóre – pomimo dużej masy – nieźle wspinają się na drzewa. Poza okresem rozrodu przebywają samotnie. Dojrzałość płciową osiągają pomiędzy 3-7 rokiem życia, ale rozwój fizyczny trwa u niektórych samców do 10-11 roku życia. Samice osiągają swoje maksymalne rozmiary ok. 5 roku. W klimacie zimnym lub umiarkowanym zapadają w płytki sen zbliżony do hibernacji, z tą różnicą, że temperatura ich ciała spada nieznacznie, a niedźwiedź może się łatwo wybudzić. Taki sen może trwać nawet do pół roku, a może być przerywany na skutek cieplejszej pogody.
Większość gatunków największą aktywność wykazuje w nocy. Wyjątkiem jest niedźwiedź polarny, który jest aktywny w ciągu dnia i nie zapada w zimowy sen.

Porównanie głów i łap niedźwiedzia polarnego (A, B i C), niedźwiedzia brunatnego (D, E i F) oraz baribala (G, H i I)

Samica rodzi 1-4 młodych, co 1-4 lat. Masa urodzeniowa młodych waha się w przedziale 90-680 gramów. Rodzą się ślepe, głuche i nieowłosione lub pokryte rzadkim włosem. U gatunków zasypiających zimą poród następuje w czasie snu samicy. Młode żywią się mlekiem śpiącej matki korzystającej ze zgromadzonych przed zimą zapasów tłuszczu. Pozostają przy matce do 3 lat. Jeśli uda im się przeżyć początkowy okres mogą żyć w warunkach naturalnych do 25 lat. W niewoli notowano osobniki żyjące ponad 50 lat. Śmiertelność wśród młodych niedźwiedzi szacowana jest w zależności od gatunku od 10-30% u niedźwiedzia polarnego do 52-86% u amerykańskiego baribala.

Szkielet niedźwiedzia jaskiniowego – Muzeum Geologiczne w Warszawie

Rekonstrukcja Arctodus simus

Systematyka

Przez długi czas do rodziny Ursidae zaliczano obydwie pandy (panda mała i panda wielka), a pozostałe niedźwiedzie klasyfikowano w rodzaju Ursus. Przeprowadzone badania DNA wykazały, że panda mała znacząco różni się od niedźwiedzi i na tej podstawie została wyodrębniona do pandowatych. Z rodzaju Ursus wyłoniono też rodzaje Helarctos, Melursus i Tremarctos. Wśród populacji niedźwiedzia brunatnego, baribala i niedźwiedzia himalajskiego wyróżniono wiele podgatunków.
Obecnie w rodzinie niedźwiedziowatych wyróżniane są:

• Rodzaj: Ailuropoda
  • Ailuropoda melanoleuca – panda wielka
• Rodzaj: Helarctos
  • Helarctos malayanus – niedźwiedź malajski
• Rodzaj: Melursus
  • Melursus ursinus – wargacz
• Rodzaj: Tremarctos
  • Tremarctos ornatus – niedźwiedź andyjski
• Rodzaj: Ursus
  • Ursus americanus – baribal
  • Ursus arctos – niedźwiedź brunatny
  • Ursus maritimus – niedźwiedź polarny
  • Ursus thibetanus – niedźwiedź himalajski

oraz wymarłe:

• • †Ursus etruscus
  • †Ursus minimus
  • †Ursus spelaeus – niedźwiedź jaskiniowy

• Rodzaj †Arctodus
  • †Arctodus pristinus
  • †Arctodus simus – niedźwiedź krótkopyski

  

  
  

Zagrożenia

Osobniki, które osiągnęły dojrzałość rzadko stają się celem ataku innych drapieżników. Notowane są wprawdzie przypadki walki niedźwiedzia z tygrysem, pumą czy rosomakiem, ale należą one do rzadkości i dotyczą zwykle rywalizacji o pokarm. Młode niedźwiedzie, choć znajdują się pod troskliwą opieką matki, padają czasem ofiarą innych niedźwiedziowatych, dużych kotowatych lub psowatych. Największym zagrożeniem dla przedstawicieli rodziny jest człowiek i powodowane przez niego zmniejszanie areałów dostępnych dla niedźwiedzi. Polowania na niedźwiedzie prowadzone były już w czasach prehistorycznych.
Niedźwiedzie uważane są za zwierzęta niebezpieczne dla człowieka. Szczególnie niebezpieczne są samice opiekujące się młodymi. Niedźwiedzie atakują ludzi również w obronie pokarmu, zajmowanego terytorium lub w poczuciu zagrożenia. Czasami atakują zwierzęta gospodarskie.

Do najgroźniejszego gatunku niedźwiedzia należy Niedźwiedź Grizli

Grizli, grizzly, niedźwiedź szary (Ursus arctos horribilis) – podgatunek niedźwiedzia brunatnego należącego do rodziny niedźwiedziowatych.

Zamieszkuje Amerykę Północną w jej zachodniej części, występuje również w Górach Skalistych. Długość ciała dochodzi do ponad 3 m, masa do 700 kg. Ubarwienie sierści brązowe z szarym lub srebrzystym nalotem. Grizzly jest podgatunkiem niedźwiedzia brunatnego (Ursus arctos). Wszystkożerny, odżywia się głównie pokarmem roślinnym, padliną, drobnymi zwierzętami, poluje także na większe ssaki, przy czym ofiarą jego pada również wyraźnie mniejszy baribal, zwany niedźwiedziem czarnym.
Ponad 100 tysięcy niedźwiedzi grizzly przemierzało zachodnią część Ameryki Północnej, od ubogich terenów Arktyki po góry i wyżyny centralnego Meksyku i od Oceanu Spokojnego. Obecnie północnoamerykańskie niedźwiedzie grizzly spotkać można jedynie w Kolumbii Brytyjskiej, Jukonie, Terytoriach Północnozachodnich, Albercie i na Alasce.

Ciekawostki

W 2005 roku Werner Herzog nakręcił film Grizzly Man o samozwańczym obrońcy tych niedźwiedzi i dokumentaliście amatorze Timothym Treadwellu.

Nie potwierdzone przypadki ataków Grizzly na ludzi:

Kilka dni temu na kempingu Soda Butte niedaleko Północno-Zachodnich obszarów parku Yellowstone w Stanach Zjednoczonych znaleziono zwłoki 48-letniego mężczyzny. Mieszkaniec Grand Rapids w stanie Michigan został rozszarpany podczas snu w namiocie przez niedźwiedzia grizzly. Dwie pozostałe osoby w dwóch innych namiotach zostały pogryzione . Ponad 100 kilogramowa samica została zwabiona za pomocą szczątek namiotu zabitego mężczyzny. Po porównaniu próbek DNA została uśpiona. Jej trzy małe niedźwiadki trafiły to zoo w Billings w stanie Montana.


W czerwcu, prawie 200-kilogramowy samiec grizzly rozszarpał 70-letniego botanika z Park Ridge w stanie Illinois. Miłośnik przyrody został zaatakowany podczas przechadzki jakieś 6 mil od wschodniego wjazdu do Yellowstone.






Ciało 59-letniego Johna Wallace’a znalezione zostało przez strażników na szlaku turystycznym w miniony piątek. Obrażenia na ciele mężczyzny nie pozostawiały żadnych wątpliwości co do przyczyny śmierci. Strażnicy z Yellowstone National Park są przekonani że turysta zmarł w wyniku ran zadanych mu przez niedźwiedzia grizzly. Do tej pory nie udało się zlokalizować zwierzęcia. Trwają jego poszukiwania w celu przeprowadzenia testów DNA. Jeżeli okaże się, że to grizzly zabił turystę, zostanie on uśpiony.
Szef strażników chroniących parku, Dan Wenk przyznał, że władze Yellowstone kładą duży nacisk na edukację turystów i udzielają informacji na temat tego jak postępować w przypadku ataku niedźwiedzia. „Niestety w tym przypadku nie udało nam się zapobiec nieszczęściu” – powiedział Wenk.
Zaznaczył jednocześnie, iż nie ma żadnych dowodów mogących świadczyć o tym, że ten sam niedźwiedź w lipcu zabił turystkę z Kalifornii.
Według ustaleń sekcji zwłok John Wallace najprawdopodobniej został zabity w środę lub w czwartek, w ubiegłym tygodniu.
Mężczyzna samotnie przemierzał szlaki w Yellowstone.
W ubiegłym miesiącu niedźwiedzica zabiła turystkę z Kalifornii. Był to pierwszy atak grizzly w Yellowstone od 25 lat.

Niedźwiedzica zaatakowała małżeństwo - mąż zginął

Niedźwiedzica grizzly zaatakowała i zabiła mężczyznę w amerykańskim parku narodowym Yellowstone, w stanie Wyoming. Żona mężczyzny przeżyła.

Atak miał miejsce na szlaku Wapiti Lake, w odległym miejscu w środku parku. Yellowstone ma 9 tysięcy kilometrów kwadratowych powierzchni, to tyle co Cypr.

Para turystów spacerując zauważyła niedźwiedzicę, ale zignorowała ten fakt i szła dalej. Kobieta zeznała, że niedźwiedzica zaatakowała, prawdopodobnie bojąc się o swoje małe. Mąż kazał małżonce uciekać, sam został i mocno poturbowany przez zwierzę - zginął.

Grizzly łowiący ryby

Kobieta również została zaatakowana, zwierzę chwyciło ją za plecak i uniosło w powietrze. Na szczęście turystce udało się oswobodzić i z wyjątkiem kilku siniaków, wyszła z niebezpieczeństwa bez szwanku.

Eksperci przypominają , że niedźwiedzie bywają bardzo groźne. Ostatni śmiertelny tego typu wypadek w Yellowstone miał miejsce 25 lat temu.


Do szpitala w Anchorage, w stanie Alaska trafił nastolatek poturbowany przez niedźwiedzia. 17-letni Samuel Gottsegen przebywał wraz z przyjaciółmi na obozie przetrwania w górach. Zwierzę zaatakowało chłopaka, gdy ten przeprawiał się przez rzekę. Niedźwiedź poturbował w sumie czterech uczestników obozu. Gottsegen odniósł najcięższe obrażenia. 

Niedźwiedź zabił człowieka, ranił dwie osoby

Jeden mężczyzna zginął, a dwie inne osoby zostały ranne po atakach niedźwiedzia na campingu na skraju Parku Narodowego Yellowstone w Stanach Zjednoczonych. - Myślałam, że będę kolacją - powiedziała poraniona 58-letnia Deb Freele z Ontario.

Freele zaatakowana w namiocie podczas snu wspomina, że obudziła się, gdy niedźwiedź ugryzł ją w ramię. Kiedy zaczęła krzyczeć, zwierzę stało się jeszcze bardziej agresywne.
Zdecydowałam się więc udawać, że jestem martwa - powiedziała agencji Reuters kobieta. Zwierzę dało za wygraną, a jego ofiara trafiła do szpitala w Cody w stanie Wyoming.

Zdaniem rzecznika Departamentu Połowu, Dzikiej Przyrody i Parków stanu Montana, Rona Aasheima, ludzi zaatakował jeden niedźwiedź, niszcząc dwa namioty. Nie wiadomo jednak czy atakował grizzly czy niedźwiedź czarny, czyli baribal.

Jak twierdzi rzecznik, atak zwierzęcia nie był sprowokowany przez ludzi i nie wydaje się też, by niedźwiedzia skusiła żywność.

Ostatni śmiertelny atak niedźwiedzia na ludzi miał miejsce w w Montanie w 2001. Grizzly zabił wówczas myśliwego, który oprawiał jelenia.

 Galeria zdjęć Grizzly:

 

 

 

Młode niedźwiadki z matką

 

Słoń

              Siódme miejsce w rankingu dziesięciu najgroźniejszych dla człowieka zajmuje Słoń

Słoniowate (Elephantidae) – rodzina dużych ssaków lądowych z rzędu trąbowców (Proboscidea).

Systematyka

Obecnie do rodziny zaliczają się dwa lub trzy współczesne gatunki:

• słoń afrykański (Loxodonta africana)
  • słoń afrykański stepowy (Loxodonta africana oxyotis)
  • słoń afrykański sawannowy (Loxodonta africana africana)
• słoń afrykański leśny (Loxodonta cyclotis)
• słoń indyjski (azjatycki) (Elephas maximus) 

Wśród gatunków wymarłych do rodziny słoniowatych zalicza się także m.in. wszystkie gatunki mamutów (Mammuthus) oraz słonie należące do rodzaju Elephas.
W XIX wieku słonie zaliczano do rzędu gruboskórych, wraz z nosorożcami i hipopotamami.

Historia ewolucyjna

Najstarszy znany przedstawiciel trąbowców żył około 60 milionów lat temu, 5 milionów lat po wymieraniu kredowym. Jego szczątki odkryto na terenie dzisiejszego Maroka. Paleontolog Emmanuel Gheerbrant nadał temu kopalnemu gatunkowi nazwę Eritherium azzouzorum. Znalezione szczątki należały do małego roślinożernego ssaka ważącego pomiędzy 3 a 8 kg. Górna pierwsza para siekaczy była znacznie dłuższa od drugiej, natomiast spojenie żuchwy jest skrócone.
Właściwe słoniowate wywodzą się od wcześniejszych trąbowców z rodziny Gomphotheriidae. Bliskim krewniakiem hipotetycznego przodka słoni jest rodzaj Anancus z pliocenu i plejstocenu. Pierwsze właściwe słonie miały budowę zbliżoną do gomfoteriów. W żuchwie znajdowała się jeszcze para krótkich ciosów, a sama czaszka była niższa i dłuższa niż u słoni późniejszych. Najwcześniejszymi rodzajami zaliczanymi do tej rodziny są Stegolophodon i Stegotetrabelodon . W pliocenie pojawiły się obok pnia wiodącego do dzisiejszych słoni stegodonty (Stegodontinae), czasami wyróżniane w oddzielną rodzinę. Były to duże trąbowce o jednej silnie rozwiniętej parze ciosów w górnej szczęce.
Różne gatunki stegodontów zasiedlały w pliocenie i plejstocenie rozległe obszary kontynentalnej Azji oraz Archipelagu Malajskiego. Jako jedne z nielicznych ssaków stegodonty zasiedliły wiele wysp oceanicznych. Najdalej wysuniętym rejonem ich występowania była wyspa Flores. Ssaki te aktywnie pokonywały cieśniny między wyspami wpław. Inna koncepcja wiąże migracje z obniżonym poziomem morza. Na wielu wyspach (również na Flores) niedobór pokarmu oraz niewielka przestrzeń życia spowodowały skarłowacenie. Stegodont z tej wyspy osiągał wysokość co najwyżej 1,5 m w kłębie oraz ważył ok. 500 kg. Na kontynencie stegodonty wymarły ok. 500 tysięcy lat temu, na wielu wyspach przetrwały do czasów niemal współczesnych (ok 13 tysięcy lat temu).
Do podrodziny Elephantinae należą współczesne słonie. Najpierwotniejszym ich przedstawicielem był Primelephas z Afryki. Był to jeszcze stosunkowo prymitywny słoń o wielkości zbliżonej do dzisiejszego słonia azjatyckiego. Dał on początek dwóm żyjącym dzisiaj plemionom Elephantini i Loxodontini. Pierwsza grupa obejmuje wymarłe mamuty (Mammuthus) oraz rodzaj Elephas. Pojawiła się ona w Afryce i przez większą część pliocenu i plejstocenu były to dominujące na kontynencie słonie. Najstarszy znany gatunek to Elephas ekorensis. Od niego wywodzi się Elephas recki, dobrze poznany i szeroko rozpowszechniony gatunek. Szczątki tego słonia znajdowano licznie między innymi we wschodniej Afryce w Wąwozie Oldovai, wraz ze szczątkami pierwotnych człowiekowatych. Były to słonie sawannowe, przystosowane do odżywiania się twardymi trawami. Gatunek ten opuścił Afrykę i skolonizował Europę oraz Azję, dając początek wielu innym gatunkom.
Europę przez niemal cały plejstocen zasiedlał Palaeoloxodon (Elephas) antiquus. Było to zwierzę większe od dzisiejszych słoni, o bardzo dużych i prostych ciosach. Szczątki tego zwierzęcia (nazywanego niekiedy słoniem leśnym) znaleziono również w Polsce.
W okresach lodowcowych wycofywał się na południe kontynentu, podczas interglacjałów opanowywał tereny północne. Wyspy Morza Śródziemnego zasiedlała w plejstocenie cała gama podgatunków lub gatunków słonia leśnego o zredukowanych w wyniku skarłowacenia rozmiarach. Najmniejszy z nich, Elephas falconeri (Palaeoloxodon), osiągał w kłębie zaledwie metr wysokości. Ssaki te wymarły zapewne podczas kolonizacji wysp przez pierwszych ludzi w czasach historycznych. Słoń azjatycki (Elephas maximus) wywodzi się od swego większego krewniaka, Elephas hysudricus. W plejstocenie kilka gatunków słoni zasiedliło również niektóre wyspy oceaniczne, tak jak wcześniej zrobiły to stegodonty (np. Elephas celebensis). Rodzaj Mammuthus wywodził się od któregoś z wczesnych przedstawicieli Elephas. Najstarsze z gatunków, Mammuthus subplanifrons i Mammuthus africanavus, zasiedlały jeszcze Afrykę, ale wkrótce opanowały również Azję, Europę i w końcu Amerykę Północną, silnie się różnicując.
Z kolei najwcześniejsze dzieje słoni z rodzaju Loxodonta nie są dobrze poznane. Zwierzęta te na początku zasiedlały tylko tereny leśne, gdzie szczątki ulegają szybkiemu rozkładowi. Przez większą część plejstocenu nie wytrzymywały konkurencji ze stepowymi Elephas. Najwcześniejszy znany gatunek to Loxodonta adaurora. Od niego pochodzą Loxodonta exoptata i Loxodonta atlantica, będący prawdopodobnie bezpośrednim przodkiem dzisiejszych słoni afrykańskich. Po wymarciu słoni Elephas w Afryce, słonie Loxodonta africana zajęły wolną niszę ekologiczną i zasiedliły sawanny. Loxodonta cyclotis, czyli słoń afrykański leśny, pozostał w pierwotnych leśnych siedliskach do czasów obecnych.

Galeria zdjęć słoni:

Słonie od wieków pełnią funkcję zwierząt jucznych i pociągowych

Pawian jedzący odchody słonia