niedziela, 29 kwietnia 2012

Najineligentniejsze zwierzę

Najinteligentniejszym zwierzęciem po człowieku na Ziemi jest Delfin


File:Baby wolphin by pinhole.jpeg


Delfin – ogólne określenie wodnych ssakó z rzędu waleni, z rodzin Delphinidae (delfiny oceaniczne) i Platanistidae (delfiny słodkowodne), obejmujące średniej wielkości walenie charakteryzujące się wydłużonym pyskiem i obecnością melonu.
Zamieszkują morza obu półkul i wiele rzek strefy równikowej. Często przebywają w gromadach (stadach) od kilku do nawet kilkuset o wyraźnie zaznaczonej hierarchii. Odbywają dalekie wędrówki. Posiadają zdolność do echolokacji, a przynajmniej jeden gatunek (Sotalia guianensis) także do elektrorecepcji. Porozumiewają się za pomocą dźwięków określanych jako język delfinów.
Animacja echolokacji delfina



 
 

 

Delfin w służbie marynarki wojennej USA
File:Parc Asterix 20.jpg

Delfin śpi, unosząc się w wodzie na głębokości około 50 cm, z jednym okiem otwartym. Oddycha wynurzając się co 30 sek. na powierzchnię nie budząc się. Delfiny często polują ławicami. Czasami nawet polują z rekinami. Żywią się rybami, kalmarami i skorupiakami. Ich głównym naturalnym wrogiem jest orka.
Delfiny są zwierzętami socjalnymi. Według współczynnika encefalizacji inteligencja delfina wynosi 4–5 i jest wyższa niż u szympansa (dla porównania inteligencja wg tego kryterium dla człowieka wynosi 7, a szympansa 2,5). Tresuje się je do sztuczek w delfinariach. Zdarza się, że pomagają innym delfinom, rannym lub chorym, a czasami nawet człowiekowi.
Tworzenie dużych społeczności pozwala delfinom uniknąć ataku drapieżnika przede wszystkim rekina. Samice ze swoimi młodymi otoczone są szczególnym "parasolem ochronnym", ponieważ zawsze znajdują się wewnątrz stada.
Żyją od 7 do 21 lat.

Delfiny

Zdjęcia Delfinów:
File:Dolphin-jump.JPG

File:Parc Asterix 22.jpg
File:Eilat - Dolphin reef.jpg




File:Vancouver aquarium dolphin.jpg
Delfin w delfinarium


Największa rozpiętość skrzydeł

Ptakiem o największej rozpiętości skrzydeł jest Albatros wędrowny (rozpiętość skrzydeł 3,70)

File:Kerguelen - Diomedea exulans.jpg

Albatros wędrowny (Diomedea exulans) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny albatrosów (Diomedeidae), zamieszkujący oceany południowej półkuli do 60° szerokości geograficznej południowej. Ma największą rozpiętość skrzydeł ze wszystkich współcześnie żyjących ptaków – ponad 3 m.


File:070226 wandering albatross off Kaikoura 3.jpg
Albatros wędrowny


Charakterystyka

Wygląd zewnętrzny
Ogólne upierzenie białe, skrzydła ciemne. Duży dziób i nogi różowe. Młode mają bardziej jednolite ciemne upierzenie, z białą maską na przodzie głowy.
 
Rozmiary
dł. ciała – 107-135 cm
rozpiętość skrzydeł – do 3,7 m (rekord 5,3 m).

File:Wandering Albatross (van Poppel).jpg
Albatros wędrowny w locie

Waga
6…12 kg (rekord 16,1 kg).
File:Diomedea exulans - SE Tasmania.jpg
 
Zachowanie
Większość czasu spędzają w powietrzu nad otwartym morzem. Wykorzystują wznoszące prądy powietrzne powstające nad falami. Lądują na wodzie tylko podczas ciszy lub aby się pożywić. Potrafią pokonać dystans 500 km dziennie.
Długość życia
Średnio ok. 30 lat.

Środowisko

Otwarty ocean, wybrzeża morskie m.in. plaże, skalne urwiska, w okresie lęgowym - wyspy wokół Antarktydy.

Pożywienie

Głowonogi, ryby oraz resztki wyrzucane ze statków.

File:Kerguelen - Diomedea exulans - wooing.jpg
 

Lęgi



Wyprowadza jeden lęg raz na dwa lata.

File:Albatroz Brazil Zoo 092007.jpg
Gniazdo
Duże, w kształcie stożka, zbudowane z części roślin i umieszczone na ziemi. Tworzy luźne kolonie lęgowe.
Jajo Albatrosa wędrownego
Jaja
Składa 1 jajo, białe z nielicznymi plamkami, o długości ok. 10 cm.
Wysiadywanie
Trwa 11 tygodni.
Pisklęta
Od momentu wyklucia do pełnego wypierzenia się piskląt mija 40 tygodni. Młode uzyskują dojrzałość płciową w wieku 3-4 lat, ale przystępują do rozmnażania dopiero w wieku 7-8 lat.
File:Wonder albat.jpg

piątek, 13 kwietnia 2012

Najdłuższy wąż

Najdłuższym wężem na Ziemi, którego spotkanie jest potwierdzone jest Pyton siatkowy


File:Juvenile tiger retic.jpg


Pyton siatkowy (Python reticulatus lub Broghammerus reticulatus) – gatunek węża z rodziny Pythonidae. Wąż ten bardzo dobrze pływa, zarówno w rzekach, jak i w oceanach. Występuje w całej Azji płd.-wsch., zamieszkuje również Filipiny i Indonezję. Badania Rawlings i współpracowników (2008) sugerują, że najbliższym żyjącym krewnym pytona siatkowego jest pyton timorski, a oba te gatunki są bliżej spokrewnione z żyjącymi w Australii lub na Nowej Gwinei pytonami z rodzajów Morelia, Leiopython, Liasis, Antaresia, Aspidites, Apodora i Bothrochilus niż z gatunkami zaliczanymi do rodzaju Python. Tym samym pozostawienie pytona siatkowego i pytona timorskiego w rodzaju Python uczyniłoby ten rodzaj parafiletycznym; autorzy zaliczyli te dwa gatunki do odrębnego rodzaju Broghammerus.



File:Reticulated Python 02.jpg


 


Opis

Środowisko

Jest gatunkiem typowo nizinnym, rzadko zapuszcza się w wyższe partie powyżej 1200 m n.p.m. Zamieszkuje wilgotne tereny leśne, jak również i te porośnięte krzaczastą roślinnością. Często spotykany nad brzegami wód. Nie boi się ludzi, często zaglądając do ich domostw i ich inwentarza.

File:Reticulated python MP1.JPG

Wygląd

Ubarwienie grzbietu w kolorze żółtym, ceglastoczerwonym lub oliwkowobrązowym z ciemnobrązowymi lub czarnymi zygzakowatymi liniami, które wzajemnie krzyżują się tworząc deseń w formie sieci z oczkami.


File:Python reticulatus сетчатый питон-1.jpg


Wielkość i waga

Dorasta do 10 metrów i wagi ponad 100 kg. Jest jednym z największych gatunków węży. Największy osobnik znaleziony w 1912 roku na wyspie Celebes mierzył 9,76 m, ważył 160 kg. Jednak na północy Kolumbii naukowcy znaleźli szkielet węża, który mierzył 13 m, a ważył 114 kg.


Pożywienie

Poluje na warany, ptaki i ssaki. Posila się ssakami, od szczura po sporą świnię domową.

File:Reticulated Python 04.jpg

 

 

Rozród

Dorosła i duża samica składa jaja w liczbie do 100 (małe samice po kilkanaście sztuk). Wysiadywanie jaj przypada samicy na okres ich rozwoju i trwa do 80 dni. Młode osobniki osiągają po wylęgu długość 60-75 cm, ważą od 110 do 170 g. Przyrost roczny w kilku pierwszych latach wynosi do 60 cm na rok, po 4-5 roku obniża się do 30 cm na rok. Długość życia w hodowli osiągnęła 21 lat.
Pyton siatkowy (Python reticulatus lub Broghammerus reticulatus) – gatunek węża z rodziny Pythonidae. Wąż ten bardzo dobrze pływa, zarówno w rzekach, jak i w oceanach. Występuje w całej Azji płd.-wsch., zamieszkuje również Filipiny i Indonezję. Badania Rawlings i współpracowników (2008) sugerują, że najbliższym żyjącym krewnym pytona siatkowego jest pyton timorski, a oba te gatunki są bliżej spokrewnione z żyjącymi w Australii lub na Nowej Gwinei pytonami z rodzajów Morelia, Leiopython, Liasis, Antaresia, Aspidites, Apodora i Bothrochilus niż z gatunkami zaliczanymi do rodzaju Python. Tym samym pozostawienie pytona siatkowego i pytona timorskiego w rodzaju Python uczyniłoby ten rodzaj parafiletycznym; autorzy zaliczyli te dwa gatunki do odrębnego rodzaju Broghammerus.




                                 



Pyton siatkowy po zjedzeniu dziewczynki, złapany przez myśliwych


 
Ciotka to najdłuższy pyton w Polsce
Najdłuższy pyton w Polsce. Samica imieniem ''Ciotka" mierzy 5,80 m długości.


sobota, 7 kwietnia 2012

Największe stado

Największe stado jakie zaobserwowano na Ziemi to chmara Szarańczy( 4,5 razy więcej niż ludności na kuli ziemskiej)

Szarańcza – ogólna nazwa owadów z rodziny szarańczowatych z rzędu prostoskrzydłych, a w szczególności:
  • szarańcza wędrowna (Locusta migratoria)
  • szarańcza pustynna (Schistocerca gregaria)

Szarańcza wędrowna

File:Wanderheuschrecke001.JPG

 


Szarańcza wędrowna (Locusta migratoria) – szeroko rozprzestrzeniony gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny szarańczowatych (Acrididae), znany z całej półkuli wschodniej. Jest to gatunek zdolny do wytwarzania fazy stadowej i odbywania dalekich wędrówek. W Polsce odnotowywano naloty szarańczy, prawdopodobnie tego gatunku, od XI wieku. Ostatnie udokumentowane przypadki pojawienia się Locusta migratoria na obszarze Polski miały miejsce w okolicy Kozienic w 1967 roku.

Charakterystyka

Wielkość
Osiąga od 35 do 55 mm długości.


Ubarwienie
Zmienne, z przewagą zieleni.
Pokarm
Szarańcza wędrowna jest oligofagiem – żywi się głównie trawami. Przemieszczające się stada wyrządzały dawniej ogromne straty pożerając całe uprawy zbóż w miejscu postoju. Obecnie dzięki różnorodnym metodom ich zwalczania straty się zmniejszyły. Nadal jednak szarańcza wędrowna, jak i stadne formy gatunków pokrewnych (szarańcza pustynna, szarańczka marokańska, nadobnik włoski) są poważnymi szkodnikami upraw.


File:Locusta migratoria migratorioides male.jpg


Występowanie
Występuje na stepach i półpustyniach Eurazji, Afryki i Australii. W Polsce pojawia się rzadko.
Tryb życia
Żyje w fazie samotnej lub stadnej. W fazie stadnej migruje w ogromnych skupiskach, składających się z milionów osobników. Wędruje na północ – przy sprzyjających warunkach pojawia się nawet w Sztokholmie i Permie. Pokonuje dystans do 2 tys. km.

File:Wanderheuschrecke-05.jpg
Podgatunki
Z racji tego, iż występuje w różnych strefach ekologicznych, wyodrębniono wiele podgatunków szarańczy wędrownej, jednak eksperci wciąż nie zgadzają się co do niektórych z nich. Głównymi podgatunkami są:
  • L. m. capito Saussure, 1884 – Madagaskar,
  • L. m. manilensis (Men, 1835) – południowa Azja,
  • L. m. migratoria (Linnaeus, 1758) – zachodnia i centralna Azja, południowo-wschodnia Europa,
  • L. m. migratorioides (Reiche & Fairmaire, 1849) – Afryka (stały ląd) i wyspy atlantyckie.

File:Wanderheuschrecke-01.jpg
Z Polski szarańcza wędrowna wykazywana była jako:
  • L. migratoria,
  • L. m. migratoria,
  • L. m. rossica.
Prażone Szarańcze są przysmakiem ludności na kontynencie afrykańskim
Szarańcza pustynna
File:Wüstenheuschrecke-D-S-047.jpg

Szarańcza pustynna (Schistocerca gregaria) – gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny szarańczowatych (Acrididae), zdolny do wytwarzania fazy stadnej, groźny szkodnik upraw, szczególnie we wschodniej Afryce i Indiach. Jest polifagiem. Został opisany naukowo z Egiptu. Od szarańczy wędrownej różni się obecnością wyrostka na przedtułowiu.

Charakterystyka

Wielkość
Osiąga długość 6 cm.

File:Schistocerca gregaria wuestenheuschrecke.jpg
Ubarwienie
Zmienne, lecz zazwyczaj brązowe z żółtymi plamami.
Pokarm
Jest to jeden z najgroźniejszych szkodników, z racji tego, iż potrafi przemieszczać się bardzo szybko i w dużych grupach, powodując duże straty w uprawach, głównie zbóż.

Chmara Szarańczy
Występowanie
Występuje od zachodniej Afryki do Indii, na stepach, sawannach, polach i terenach uprawnych.

File:Nube de langostas en el Sáhara Occidental (1944).jpg
Tryb życia
Szarańcza pustynna potrafi bardzo szybko migrować w gromadach liczących do 50 miliardów osobników.
Rozmnażanie
Samice składają jaja w wilgotnej ziemi.

File:Copulating desert locust pair.jpg